دیروز، امروز، فردا
از هیچ کدامش هیچ خبری نیست
انقدر دست و پا نزن!

. . .

میگردی
به دقت نگاه می کنی
روی تمام ِ دیوارها
لای کتاب ها
زیر تمام ِ فرش ها
گلدان های خشک شده
نیستم
هیچ اثری از من نیست
آنوقت نمی فهمم
از که دلگیر می شوی
که اینچنین سرد
در را به هم می کوبی و میروی؟

تقطیع‌غم

فردای من هم
گذشته‌ است

عبور و مرور مطلقا ممنوع

خیابان ها را که فشار می دهند توی هم که کم شوند و کوتاه
انگار راه ِ گلوی من است که دارند می بندند
دارند مچاله می کنند
تا همین یک ذره نفس ِ بی حساب و کتابی هم که گاهی می آید تا برود، بگیرند از ما!
به جرم ِ اینکه ما برای ِ خیابان ها حرمت قایلیم.
حالا از چند صباحی دیگر
هی توهم این می افتد توی سرمان
که یکی دارد تعقیب مان می کند
یکی افتاده است پشت ِ سرمان و بی خیال هم نمی شود
آنقدر که دارند از سر و ته ِ همه چیز می زنند و دارند همه را یکی می کنند و راه ِ فراری نیست!
می ترسم از فردا بردارند روی پیاده روهای شهر تابلو بزنند که
"عابران عزیز، از امروز طرح ِ زوج و فرد برای شما لحاظ گردیده است. لطفا همکاری نمایید."
از روی چه؟
طبعاً شماره ی کارت ِ ملی!
چیز دیگری مد ِ نظرتان بود؟

خیانت یعنی ایستادن در برابر ِ دریا و غرق نشدن.

دخترک یک شب تا صبح، به خاطر ِ گم کردن ِ شانه ی سبزش، بی وقفه گریه کرد.

وقت هایی که دلتنگی
دستت را بگذار روی چشم هایت
تا سه بشمار
بعد بازشان کن
و ادامه بده
به دلتنگی ات
گاهی یک مکث سه ثانیه ای کافی است
برای ادامه ی راه ..

باران دی‌شب همه چیز را شُست
من هم
میان آب جوی‌ها
به دریا پیوستم

اسم‌ت برای تمامی ماهی‌ها
آشنا بود...

میان این همه "تو"
من تنها "من"ام

تو

یک وقتی فکر می کردم زندگی یعنی من
من یعنی زندگی
ولی حالا که بزرگ شده ام
تازه می فهمم زندگی یعنی تو
زندگی یعنی مطلقاً تو
چرا که این تویی که افسار مرا به دست گرفته ای و می رانی و می تازی و گاهی پرتم می کنی!
حالا هر چقدر هم از طرف من اصرار/ اصرار
که من خودم هستم و بس
من برای خودم کافی ام
من/ من/ من
اما حقیقت این است
تو/ تو/ تو

بانوی سیاه پوشی که منم ..

یاد بگیر همیشه در نگاه ِ دیگران عزادار باشی.
همه کس طاقت ِ همه چیز را ندارند!

یک نامه‌ی بلند

پس خبر خوب کجاست؟
این روزها
صدای همه
عین پرهای کلاغ
سیاه است

Change Life!

درست نه و دو دقیقه و چهارده ثانیه
من آدم دیگری می شوم
با یک مشت امید ِ واهی در بغل
و یک دنیا فکر خام ِ دست نیافتنی در سر
قول می دهم.

همیشه از آن چند دقیقه ی آخر می ترسم
از آن یکی دو تا اس ام اس آخر
از آن چند خط ِ آخر ِ چت
از آن حرف های خورده ی آخرین دیدار
از آن نگاه ِ آخر
من همیشه ازین کمی مانده به آخر ها می ترسم ..
اصلا کاش
همیشه
همه چیز
قبل از آن چند دقیقه ی آخر منفجر می شد
نابود می شد
از بین می رفت
من همیشه از آن چند دقیقه ی آخر ِ لعنتی می ترسم
که تمام ِ حرف ها و حس ها و تلخی ها انگار تلنبار می شوند و یکهو خراب می شوند روی سر ِ آدم!

Remembrance of Things Past

بیا از ناداشته‌هایمان حرف بزنیم
از چیزهایی که نداریم
من با انگشتان تو می‌شمارم
تو با پلک زدن های من
(این روزها زیاد پلک می‌زنم
می دانی؟
گریه
فرصت دیدن را می‌شکند
و آن را به قطعات نامساوی تقسیم می کند
پلک زدن
قطرات اشک را
دلتنگی را
می‌گسترد
روی صفحه‌ی بینایی)

بیا بشماریم هر چیزی را که نداریم
شاید یک روز
سر هزار و سیصد و هشتاد و ششمین شماره
به هم رسیدیم

آهسته سرم را تکان می دهم ..
این حق ما نبود که این چنین سرد
از پل عابر پیاده رد شویم
و چشم هامان
آن پایین
در جستجوی تکه های روحمان
در زیر چرخ ماشین ها باشد!
این حق ما نبود
ما باید این بار
درست از وسط بزرگراه
عبور می کردیم
از لابه لای ماشین ها
...
لعنت به این ترس!

من دوست دارم حرف های خوبی را که آدم ها به من می زنند، زود فراموش کنم
درست به همان سرعتی که از یاد خودشان می رود!

دیوار نوشت: تخریب ساختمان/ شماره تلفن: فلان!
برای تخریب آدم ها چقدر می گیرند؟ کسی خبر دارد؟

Regret

I feel all alone in a crowded room,
Thinking to myself
"There's no escape from this
fear
regret
loneliness..."

Regret-Anathema

کاش یکی سرم را می گرفت توی آغوشش.
احساس نا امنی می کنم.

bitter silence

چقدر این روزها خوب می شود ننوشت.

Still Alive

باز که می گردیم. می روم روبروی آینه می ایستم . خیره می شوم به چشم هایم. و باورم نمی شود هنوز کسی دوستم داشته باشد ..

u r in my dreams

وقتی دلم برایت تنگ می شود،
کتابی باز می کنم و شروع می کنم به خواندن یک تک جمله اش!
انگار تو در تمام حرف های نا تمام ِ تمام ِ کتاب های نا تمام دنیا جا داری ..

فاصله

فاصله
هرچند عمر دوست داشتن را کم می کند
اما
عمق دوست داشتن را زیاد می کند

این جا برای یک نفر جا ندارد

پیاده روی های تک نفره
سیگار کشیدن های تک نفره
خندیدن های تک نفره
گریه کردن های تک نفره
فحش دادن ها
دعواها
دیوانه بازی ها
شادی های همینجوری تک نفره
خاطرات حالا تک نفره
روزهای تک نفره
شب بیداری های تک نفره
کافه رفتن های تک نفره
بغض ها تک نفره
زندگی تک نفره
مرگ تک نفره
انزوا، سکوت، تجرد ِ محض ِ مرگ آور
تنهایی ِ از حالا به بعد

چیز دیگری نبود؟

Maybe

اولش دست هامان را آورده بودیم روی پیشانیمان
درست بالای ابروها
سرمان را جا داده بودیم در انحنای میان انگشت شست و سبابه
خیره شده بودیم به روبرو
که یعنی چه مسیر نامعلومی
چه طولانی
اصلا چه ته اش معلوم نیست ..
اولش فقط فکر رفتن را می کردیم
می گفتیم اگر با سرعت 180 کیلومتر در ساعت هم برویم حالا حالاها نمی رسیم به آخر
آخر و انتها و پایان معنا نداشت برای هیچ کداممان
یعنی همیشه همین است
اینکه اول ِ راه آنقدر ذوق با هم بودن را داریم که چشممان دیگر هیچ چیزی را نمی بیند
جز
جز خوشبختی آن روزها و لحظه های اول ..
دستمان را گذاشته بودیم روی پیشانی هایمان و برای هیچ کدام، آخر ِ راه هیچ معلوم نبود
هیچ معنی نداشت
حالا ولی
انگار
دارد همه چیز ته می کشد ..

اینکه می گویند ریزش آرا، ریزش آرا،
خود ماییم
که داریم هر روز، هر روز
می ریزیم از این زندگی ..

تا کجا می خواهید به سیگارهایتان پناه ببرید،
از هر آنچه دارد بر سرتان می آید!

کاش می فهمیدی وقتی خوب نیستی،
وقتی اخم هایت را توی هم می کنی،
وقتی می شوی سکوت مطلق،
وقتی خودت را محو می کنی لای دودهای سیگارت،
وقتی می شوی درد،
نباید از من بخواهی بنشینم روبرویت و حلقه های دودت را بشمرم.
تعداد چروک های پیشانی ات را.
ثانیه های سکوتت را.
کاش می فهمیدی باید بی هوا شروع کنی به حرف زدن.
از تمام آن چیزی که تو را به این روز انداخته.
کاش این را هم می فهمیدی که من معنای تمام این سکوت ها و دودها و سیگارهای پشت سر هم را بلدم.
ولی دلم برای صدایت تنگ شده.
برای کلمه هایی که هیچ گاه به آخر نمی رسند از بس خسته ای از گفتنشان.
حرف بزن
حرف بزن
حرف بزن
کاش پاکت سیگارت تمام شود!

سایه ام می افتاد وسط اتوبان و ماشینا با سرعت هر چه تمام تر از روش رد می شدن!
یادم نیست چند بار مردم!

همه خوابند
(همه خوابند)
می روم یک جای غم انگیز این شهر
و سیگارم را می گیرانم
می خواهم خودم را
بهتر ببینم

question 2

چرا اینقدر راحت
می شود از بدبختی نوشت؟

question

در اوج تابندگی
چه کسی حال سایه ها را می پرسد؟

در ستایش خر و پف

باید پشت پلک
خبرهای خوبی باشد
وقتی به روی این همه زندگی
به سادگی
چشم می بندم
و به خواب می روم

خبر خوب
می تواند خواب چمدان های باز و
بلیط های برگشت خورده باشد

پناه می برم به پشت پلک
از شر زندگی
و حقیقت عریانش

هذیان هنگام رسیدن به قرارمان در خواب

هیچ وقت جای تو نبودم
تا بفهمم
آنطرف ماجرای من
چه می گذرد
یا خبری که اینطرف
از خنده های طولانی و لبخندهای واقعی نیست
جای تو - آن طرف من - هست یا نه
یا چیزهایی که سال هاست گم کرده ام
پیش تو
پشت آن در بسته
پنهان در نیمه دیگر من هست یا نه
نه من
هیچ وقت جای تو نبودم
تا بفهمم آنطرف ماجرای من
حالم چطور است
تا بدانم تصویر من از قاب تو
به همان زشتی است که من می بینم؟
باید مثل کرگدن ها تنها زندگی کرد
تا بشود از من به تو رسید
یا باید صدایت بشود عین صدای قورباغه ها
تا بشود از من به تو رسید
دنیا جای سختی ست
وقتی از نیمه دیگرت
بی خبری
عین سگ

circle 3

شب می سوزد و
دود می شود و
روز
سراسر
روشن می ماند

circle 2

مثلاً فکر می کنیم باران که می بارد یعنی دل کسی آن بالا به رحم آمده؛ باران می بارد که چشمهای ما تار شود و خیس شود و نابینا شود و برای اندک زمانی نبینیم آنچه را که سال هاست می بینیم. باران می بارد که نیمه های خالی لیوان را پر کند و فردا روز بسپاردش به دست تبخیر خورشید.

تقصیر ماست که از زندگی سؤال های سخت پرسیدیم و بعد از هر پیچ جاده برگشتیم و به عقب - از روی پیروزی- نگاه های معنادار کردیم.

گریستن
فرصت مغتنمی است
برای فکر کردن
به آن چیزی/کسی که نیست

dedicated

Memento

Paint me a room where I can dream
Dream of a world that I used to see
Paint me a window, soft and defined
And flood yellow light
Through the open blinds
It's somewhere, hidden from view
A portrait, an epitaph...

Antimatter

mon moindre désir

شاعر هم نشدیم زود بمیریم...

لجبازی

اصرار دارم بگویم نمی دانم/ ندیده ام/ از چه حرف می زنید؟
با اینکه می دانم/ دیده ام/ و همه اش را از حفظم!

dedicated

شعر همان سنجاقکی است که میپرد روی مرداب
و جهان زیر بالهای اوست.

-کوتاه سرایی- سیری در شعر کوتاه معاصر- سیروس نوذری

بیدار باش
بیدار شو
خواب رفتن نبین

بیدار باش
بیدار باش

دست عقل
به دل
نمی رسد

خاصه وقتی که
مستأصلی

آن که می گذرد
آن که می رود
رد پایش باقی می ماند

هر چند ناموزون
هر چند متزلزل

مُردن
درد دارد.

Fear

ترس.

تنها چیزی که مجبورمان می کند رابطه برقرار کنیم.

invitation illégal

هر چند
هیچ کس
به پیشوازم
نیامد
اما
هنگام رفتن
از
پشتِ سر
صدای
هلهله
بسیار
شنیدم

غصه بخور ولي زود خوب شو ..

از من نترس.
من آدم كش دادن رابطه هاي بي سر و ته نيستم .

تظاهر

حق دارم
آنچنان باشم
که نیستم؛

او مرا
آنچنان که بودم
نخواست

شعر/ در قامت یک هذیان منطقی

ما درد را
بی معاینه خواستیم
نه از پشت حجاب
ما درد را
عریان پسندیدم
ما آن را
بارها و بارها
به درون خویش راه دادیم
از او پذیرایی کردیم و
از وجودمان سیرش کردیم
ما درد پیر را
به خاک سپردیم
در نبودش
گریستیم

ما درد را
اینگونه پسندیدیم

در میان مردمی که می آیند و می روند
ما درد را
همیشگی خواستیم

من او را پذیرفتم
بی که خودش از پیش
طالبم بوده باشد

وگرنه
راه گذار درد
نه از کنار اسم من بود و
نه از میان جان من

وضعیت دل

زندگی همین حرف هایی است که نمی زنی. همین حرف هایی که نمی زنند. یعنی سکوتی که بین دو کلام در می افتد. یعنی نگاهی که منصرف می شود، نوشته هایی که پاک می شود. اصلاً یعنی سفیدی بین دو خط، یعنی همین نیم فاصله بین کلمات که هیچ جوره نمی شود پرش کرد با هیچ واژه ای هیچ هجایی. تمام این حرف هایی که می زنیم، کتاب هایی که می نویسیم شعرهایی که می گوییم توصیف همین حرف هایی ست که هیچ گاه به زبان نمی آوریم، توصیف همین سفیدی هاست، همین فاصله های معنادار؛ مکث های میان یک درد و دل، آه ها، نفس های عمیق، سر روی میز گذاشتن ها، خیره شدن ها و حوصله نداشتن ها.
درد ناگفته بماند تکثیر می شود اما عرض آدم را زیاد می کند. بگویی سوزانده ایش، راه آمدنش را بسته ای. غصه را باید خورد، درد را باید کشید؛ انگار که یک لیوان آب انگار که یک نخ سیگار.

از یاد می روم

خدا را شکر اما
که هنوز
در دلت...

هستم؟

از چهره های مخدوش دیروز در قرار 5 بعد از ظهر چهارشنبه

توی خیابان
برگ ها دنبالم می کنند
تا کافه
حرف هایشان را نمی فهمم
دور پاهایم می پیچند
پچ پچ پیرشان گوشم را آزار نمی دهد
رازی مگو را بگو می کنند انگار

می دوم
تا به قرارم برسم

توی کیفم
لای کتابی قطور که هیچ وقت نخواندمش
یک گل
که خشک
که پیر
که بوی آشنایی می دهد

به قرار می رسم
کتاب را باز می کنم
گل را می افتد از لای کتاب
بی نگاه من

برگ ها آرام می گیرند
آرام می میرند

حرف های قدیمی

آدم با تو که باشد
هیچ چیز حریفش نیست دیگر

با تو آدم نیست دیگر
با تو
شناسنامه آدم
سفید می شود و
گورش آماده

خواب دیدم جنگ شده
تو در نیروهای دشمن بودی و
داشتی با هشتصد و نود هزار سرباز مسلح
به من حمله می کردی

من هم دنبال عروسک کودکی تو بودم

اگر خنده را از من بگیرند، میشوم تو.

Not Found

كسي نيست. اگر هم باشد حتما دارد كوله بارش را مي بندد.
به كجا؟
به جايي كه مردمش صبح ها صبحانه مي خورند، ظهر ها ناهار، شب ها شام.
..
چيز عجيبي گفتم؟

و من دوباره دچار شدم.
دچار يك مشت اميد واهي، كه پس از هر بار ديدنت به سراغم مي آيد.
بيا فكري كنيم ..

به خودم:
جز راست نباید گفت / هر راست نشاید گفت

dateinmarsh

باید یک روز با خودم قرار بگذارم برویم کافه. خیلی وقت است ندیدمش.

حس سرد ِ سه شنبه های لعنتی.

plz

ضعف کرده ام
ضعف کرده ای
پس بیا بمیریم لطفاً
گور من مال تو
گور تو برای من
تابوت تو روی دوش من
تابوت من زیر پای تو

لعنتی فقط بیا بمیریم از این شهر

- خوبی؟
+ هنوز نه.

agony

Life.. has betrayed me once again

Lost Control

Anathema

استرس وقت هایی را گرفته ام که قرار بود با تو حرف های جدی بزنم.

...

شب دیر است برای حرف زدن. روز هم زیادی زود است. بیا سکوت کنیم اصلاً.

من هنوز به دیروز فکر میکنم. به وقتی که تمام شدی برایم. به اینکه چه ساده آدم ها تمام می شوند برای هم. من هنوز در دیروز مانده ام. در یک عصر سردی که روبروی پنجره نشسته بودم و با تو حرف میزدم. با یک پیراهن قرمز با گل های سبز. که همه می گویند چه زیاد به من می آید. من هنوز در میانه ی حرف هایت مانده ام. در یک تک جمله. که انگار کافی بود برای به خود آمدن. برای تمام کردن. برای تا صبح گریستن. فهمیدن و نفهمیدن تو مهم نبود. نیست. مهم کاری بود که من کردم. مهم حرفی بود که تو زدی. و من آدم با جنبه ای نیستم انگار. و من آدم با ظرفیت ای نیستم انگار.
دلم میخواهد همه چیز دوباره از دیروز ساعت 3 شروع شود. و من دیگر هیچ حرفی نزنم با هیچ کس.
می دانم که نمی شود.
ولی باز آرزو می کنم.
کاش همه چیز به عقب برگردد. برای چند ساعت حتی. مگر چه می شود؟

مثل سیگار روشنی
که پکی به آن زده ای و گلویت را زده است
گذاشته ایش روی زیر سیگاری
کمی آنطرف تر از خودت
که آرام بسوزد
آرام می سوزم
نصف بیشترم
خاکستر شده است و فرصت فکر کردن ندارد دیگر
باقی مانده ام هم
بوی رژ لب می دهد
خدا را شکر خوش بو می میرم

خودم را یادم آمد

آه دخترک،
دخترک زیبای من،
ندیده‌ای شب‌هایی که می‌میرم، جسد بی‌روح‌‍م چه‌طور توی تخت غرق می‌شود و صبح
با اوّلین نسیم سرد زمستان،
روی تخت می‌آید.

آه دخترک،
دخترک زیبای من،
ندیده‌ای نیمه‌ی تاریک من
- وقتی پشت به ماه می‌خوابم -
چه سرد و تاریک می‌شود.

آه، دخترک،
دخترک زیبای من،
ندیده‌ای وقتی تمام بیابان را
مثل سنجاب می‌دوم، دنبال گردو
چه‌طور آخرش خودم هم، در کنار همه تماشاچی‌هایی که به‌‍م می‌خندند، می‌خندم!

دخترک،
سرد است،
خانه دور است،
شب طولانی است،
بخواب.

بی‌دار که بشوی،
من هستم.

بی‌دار که بشوی،
من هستم.

بی‌دار که بشوی،
من هستم.

بی‌دار که بشوی و من نباشم،
بدان
حتماً
دی‌‍شب خانه نیامده‌ای، دیر آمده‌ای، یا آن‌قدر خسته بودی که پای تابوت‌م، تا کلیسا، نتوانسته‌ای بیایی.

قرارست دیگر دیر نشود؛
قرارست بروم به همان‌جایی که می‌ترساندمت
اگر نیایی بروم!
...

ترسو هم نبودی آخر...

scarecrow

مترسک را باید دودستی بقل کنم؟
که در بطن ترسانندگی قرار بگیرم و دیگر نترسم؟

حقیقتاً زبرست برای درآغوش کشیدن و خوابیدن؛
که آن‌هم به‌درک -- مگر کم‌اند شب‌هایی که با زبری صبح شدند؟

صبح بیدار می‌شوم. طفلک خودش هم معذّب شده. با زبان بی‌زبانی می‌خواهد تلویحاً به من بفهماند:
دوای تنهایی مرگ‌ست.
می‌خواهد با زبان بی‌زبانی به من کارت شناسایی‌ش را نشان بدهد که نام‌ش مترسک‌ست و نه...

دور مزرعه می‌چرخم. کلاغ‌ها دارند به‌مرور زمان شجاع می‌شوند؛ یاد می‌گیرند؛ یادگیری.

همه چیز تلخ است.
تلخ نه به‌معنی در-ذات؛ به‌معنی این‌که دیگر دهانم انگیزه‌ای برای نوشیدنش ندارد -- هرچه‌قدر هم بدون اسانس باشد.

احساس ميكنم همه ي دندونام خرد شدن! انقدر كه دندونامو بهم فشار دادم تا حرفام از دهنم نپرن بيرون.

among the losts

از دست رفتم و
افتادم

افتادم به پاهایت

همه حرف هایم از دهن افتاد
وقتی داشتم فرار می کردم
از روی همه شان رد شدم
اما باز
زبانم در دهانم تکان نمی خورد
از سنگینی این همه حرف

circle

- من برم یه نخ سیگار بکشم.
+ مگه الان داشتی چیکار می کردی؟
- داشتم سیگار می کشیدم.

حقیقت

تلخ‌ترین قسمت یه حقیقت ساده
اون‌جاشه که بالاخره اتفاق می‌افته.

حالا مثلا من بیایم بنویسم زندگی طعم تلخی دارد. تو تا تست اش نکرده باشی که نمی فهمی. تو باید حداقل یک بار بادام تلخی خورده باشی و مزه اش در دهانت تا مدتی مانده باشد تا حرفم را بفمی.

و هر روز بر عمر این فرسوده تر اضافه خواهد شد.
و این است قانون ِ این زندگی. این بودن. ماندن. هرز رفتن.

next level

و من
پسری هستم در میان این همه سفیدی
که تلاش می‌کنم جاهای خالی[ ِ بعد-از-تو] را
پر کنم؛
ولی بدجوری چاله‌ها عمیق‌ند،
ولی بدجور دکون‌ها بسته‌ن،
ولی بدجور همه‌چیز پنبه‌ای شده،
ولی بدجور زانوهایم زخم شده.

آن یک قدمِ مانده را می‌گذارم بماند.
آن‌قدر که سرد شود، سرد شود، سرد شود
و به مرحله‌ی والای «مهم نیست دیگر» برسد.
بعد تمام فتوحاتم را وقف خیریه می‌کنم
تا فقط یک وجب (یک قدم) برای خودم بماند.
تو اگر فتح‌شدنی بودی، خودت می‌آمدی. حیف دنیاست که زیر دست و پای من و تو بخواهد پر و خالی بشود، دل بندم.

من می ترسم از روز
که آدمها
در خیابانها
منتظر "اتفاق" اند

می ترسم
از این همه نیستی ام

با اینکه می دانیم
باز می میریم

هی این سوال " خب، بعدش چی؟" را به تعویق می اندازیم و فکر می کنیم بهتر است وقتش که رسید به جوابش فکر کنیم. مسئله این جاست وقتش که رسید دیگر تمام جوانب یک کار را نمی شود دید و سنجید. وقتی خورشید طلوع کرده فقط خورشید را می شود دید، نورش آنقدر شدید است و کور کننده که نمی گذارد چیز دیگری را ببینی. وقتش که رسید، تازه از وقتش گذشته و ما این را حالی مان نیست نمی دانم چرا.

مخم سوت می کشد و
حواس دلم را پرت می کند

خنده راه اشک را گم می کند. آنقدر چین و چروک می کشد روی پوست خشکت که اشک سر در گم می شود که کجا برود. خنده ات را که گم کنی یعنی راه اشک را هموار کرده ای، کارش را ساده کرده ای؛ راه آمدنش را، راه جاری شدنش را. گاهی باید گذاشت اشک از چشم که می آید مستقیم برود گوشه لب و آرام بخزد درون دهانت. از تو بجوشد، دنیا را سیر کند و اخم کند و تلخ تر دوباره برگردد درونت. گاهی باید همین که اشک می ریزی این مکاشفه عرفانی را هم ببینی، وگرنه حرف اشک را نفهمیده ای.

من خنده هامو گم کردم.

آب دهانم را به زور قورت می دهم. یک جور ناجوری شب را صبح می کنم و صبح را شب. استرس دارم.